Χάρη στον απίθανο αυτό θεσμό που λέγεται Σούπερ καπ στο μπάσκετ είχαμε και τα αποκαλυπτήρια του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού που έπαιξαν ένα τελικό, ενώ προετοιμάζονται για την έναρξη της Ευρωλίγκας. Ο Ολυμπιακός κέρδισε κι αυτή τη φορά τον Παναθηναϊκό και νομίζω το έκανε πιο εύκολα απ’ ό,τι ποτέ: σχεδόν χωρίς να παίξει. Αλλά το παιχνίδι μου γέννησε μερικές σκέψεις για το τι μπορεί να περιμένουμε φέτος από τις δύο ομάδες στην μεγάλη ευρωπαϊκή διοργάνωση που αύριο ξεκινά. Φίλοι και γνωστοί με διαβεβαιώνουν πως ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ θα είναι φέτος καλύτεροι: κρατάω μικρό καλάθι.
Τα πολλά υπέρ
Σε πρώτη ανάγνωση ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα φαίνεται βελτιωμένος γιατί οι παίκτες που ήρθαν στις θέσεις όσων έφυγαν μοιάζουν καλύτεροι και γιατί φυσικά οι περσινές του προσθήκες (Γουόκαπ και Φαλ) είναι απόλυτα προσαρμοσμένοι και πιο έτοιμοι για πρωτοβουλίες.
Το θέμα ωστόσο είναι πάντα οι καινούργιοι. Ο Μπολομπόι είναι ψηλότερος και σκληρότερός από το Χασάν Μάρτιν: κυρίως πιο αλτικός – μοιάζει να έχει σούστες στα πόδια. Ο Πίτερς έχει ακριβώς το ίδιο παιχνίδι με το Βέζενκοφ - και λογικά θα δώσει πολύ περισσότερα απ’ όσα έδωσε στην ομάδα ο Γιώργος Πρίντεζης στην τελευταία σεζόν του. Κυρίως χάρη στην παρουσία του δεν θα αλλάζει ο τρόπος παιγνιδιού της ομάδας όταν ο Βεζένκοφ παίρνει αναπνοές: ο Πίτερς δεν έχει το post παιγνίδι του μάστορα Πρίντεζη, αλλά έχει το τρίποντο. Η προσφορά του Μπλακ είναι αδύνατον να είναι μικρότερη από του Κουίνσι Εϊσι, που κανείς δεν κατάλαβε πέρσι γιατί τελικά αποκτήθηκε. Μοναδικό ερωτηματικό, αλλά μεγάλο είναι το αν ο Κέιναν μπορεί πραγματικά να αντικαταστήσει τον Τάιλερ Ντόρσι: προσωπικά μου μοιάζει εξαιρετικά δύσκολο διότι πλην του καλού σουτ κάνει λίγα και δεν είναι γκαρντ που κρατά τη μπάλα πολύ – υπάρχει στο ματς όταν οι άλλοι τον θυμούνται, αντίθετα από τον Ντόρσι που συχνά αγνοούσε όλο τον κόσμο και μάτωνε το αντίπαλο καλάθι, και καλά έκανε.
Ο δικός μου προβληματισμός για τον Ολυμπιακό, λίγο πριν η Ευρωλίγκα αρχίσει, είναι αν και κατά πόσο μια ομάδα μπορεί να γίνει καλύτερη απ’ όσο ήταν την προηγούμενη χρονιά (όταν κι έφτασε στο Final 4) χωρίς να προσθέσει στο ρόστερ της ένα γκαρντ σκόρερ και πρωταγωνιστή απ’ αυτούς που στην Ευρωλίγκα κάνουν τη διαφορά. Μας αρέσει δεν μας αρέσει την ιστορία της Ευρωλίγκας την γράφουν οι Μπογκντάνοβιτς, οι Σπανούληδες, οι Ντόνσιτς, οι Γιουλ, οι Λάρκιν και οι Μισιτς που σε πολλούς προπονητές δεν αρέσουν γιατί κρατάνε πολύ τη μπάλα. Στον Ολυμπιακό υπάρχουν του κόσμου οι καλοί παίκτες, κανένας όμως τέτοιος.
Οπλο οι ψηλοί
O Ολυμπιακός είχε μια εξαιρετική φρόντ λάιν όμως με όπλο την γραμμή των ψηλών δεν έχουν καταφέρει να κερδίσουν την Ευρωλίγκα ομάδες όπως η Ρεάλ Μαδρίτης (με τον Πουαργιέ, τον Ταμπάρεζ και Γιαμπουζελε) ή η Μπαρτσελόνα που πλήρωσε πέρυσι εκατομμύρια για τον Μίροτιτς, τον Ντέιβις και τον Σανλί. Από την άλλη ο προπονητής του έχει μια ομάδα που γνωρίζει άριστα, την έχει φτιάξει όπως θέλει και την πιστεύει: μια επιτυχία του Ολυμπιακού θα είναι 100% δική του. Αλλά εγώ θα έψαχνα από τώρα ένα πόιντ γκαρντ ικανό να δημιουργεί και να σκοράρει κι έτοιμο, όχι απλά να σταθεί δίπλα στον Γουόκαπ και στον Σλούκα, αλλά να πάρει κι αποφάσεις. Θα τον εντόπιζα, θα τον είχα στην άκρη του μυαλού μου, κι ας ήταν αχρείαστος.
Νέος ΠΑΟ, παλιά προβλήματα
Ακόμα μεγαλύτερα μυστήρια βλέπω στον Παναθηναϊκό. Οι καλύτερες από τις μεταγραφές που έκαναν φέτος οι Πράσινοι είναι παίκτες που θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμοι αν ο Παναθηναϊκός είχε κρατήσει όλους τους περσινούς του βασικούς. Ο Γκριγκόνις θα ήταν μια χαρά backup του Νέντοβιτς. Ό Πονίτκα θα αντικαθιστούσε υποδειγματικά τον Μέικον στα ματς που η άμυνα θα ήταν λίγο πιο χρήσιμη από την επίθεση. Πολύ χρήσιμος θα ήταν και ο Ντέρικ Γουίλιαμς, αν υπήρχε βασικό «τεσσάρι». Η πιο ακατανόητη για μένα επιλογή είναι πάντως ο Γκουντάιτις. Είναι αναμφίβολα καλός παίχτης, αλλά τι νόημα έχει να πάρεις ένα αναπληρωματικό του Παπαγιάννη, με τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά αλλά κομμάτι λιγότερο αθλητικό, όταν δεν έχεις ούτε ένα παίκτη στην φροντ λάιν ικανό να μαρκάρει τον γρήγορο, αθλητικό ψηλό του αντιπάλου; Μου κάνει εντύπωση πως μια ομάδα που είχε για χρόνια παίκτες όπως ο Μπατίστ και ο Γκιστ δεν έχει καταλάβει πόσο απαραίτητος είναι ένας σκληρός ψηλός με τέτοια χαρακτηριστικά. Στη Ρόδο με τον Ολυμπιακό πέντε καλά λεπτά του Φαλ έκριναν το ματς γιατί ο Γάλος αλώνιζε πραγματικά μόνος του. Κι ο ΠΑΟ έβαλε 18 πόντους στο δεύτερο ημίχρονο: όσους έβαζε πέρυσι ο Νέντοβιτς σε μια καλή (όχι σούπερ…) βραδιά του.
Κάποιος να σκοράρει
Προσθήκες πραγματικές για τον ΠΑΟ είναι ο Γουόλτερς και ο Πάρις Λι που πέρσι δεν υπήρχαν, αλλά δεν είναι σκόρερς. Απορώ επίσης που είναι χαμένοι οι μικροί: Σαμοντούροφ, Χουγκάζ και Μαντζούκας «τεσσάρια» είναι όλοι τους. Κατά τα άλλα Παναθηναϊκός που εγώ βλέπω, με προπονητή μάλιστα τον Ντέγιαν Ράντονιτς που αγαπάει το σκεπτόμενο μπάσκετ, δεν θα είναι απλό να ξεπερνά τους 75 πόντους κι αυτό θα συμβαίνει μόνο αν κάποιος από τους περιφερειακούς του ξεπερνά κατά πολύ τα επιθετικά του στάνταρ δίνοντας πάνω από 25 πόντους σε ένα ματς: αλλιώς τα κουκιά δεν βγαίνουν.
Ευρωλίγκα τριών ταχυτήτων
Όλοι αντίπαλοι των ελληνικών ομάδων για την οκτάδα μοιάζουν να έχουν ενισχυθεί σοβαρά αναζητώντας κυρίως σκόρερς. Η Ρεάλ Μαδρίτης, ειδικά αν φέρει πίσω και τον Καμπάτσο, θα είναι αληθινά δυνατή γιατί πρόσθεσε μια καλοθομηχανή, τον Μούσα, εκτός φυσικά από τον Ροντρίγκεθ και τον Χεζόνια. Η Μπαρτσελόνα έβαλε στο πανάκριβο ρόστερ της τον Σατοράνσκι – φυσικά και τους Βέσελι, Τόμπι και Ντα Σίλβα. Η Αρμάνι έκανε σπουδές μεταγραφικές προσθήκες: ο Πάνγκος, ο Μπάρον, ο Τονούτ, ο Μήτρου Λονγκ έχουν πόντους στα χέρια τους και σίγουρα θα την βοηθήσουν. Η Μονακό για να βάλει δίπλα στον Τζέιμς τους Οκόμπο, Τζόρνταν Λόιντ και Τζον Μπράουν εκτόξευσε το budget. Η Φενέρ με τον Ιτούδη θα είναι πιο συμπαγής και πιο αποτελεσματική: θέλει να παίξει επίθεση γι’ αυτό και απέκτησε τους Γουιλμπέκιν και Μπιέλιτσα κι έφερε τον Κάρσεν Εντουαρτς από τους Πίστονς, που αν προσαρμοστεί θα χαλάσει κόσμο. Για την Εφές δεν λέω τίποτα. Ο Αταμάν, που ενώ έχει Μίσιτς και Λάρκιν, πήρε και τους Κλάιμπερν και Πολονάρα το ξέρει το έργο καλύτερα από όλους.
Όπως βλέπω εγώ την Ευρωλίγκα πριν αρχίσει υπάρχουν ήδη πέντε ομάδες οκτάδας (Εφές, Ρεάλ Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Αρμάνι Φενέρ και Μονακό) και πέντε μεγάλα μυστήρια – ομάδες δηλαδή που μπορεί να βρεθούν στην οκτάδα, αλλά μπορεί και να αποτύχουν θεαματικά: αναφέρομαι στην Μακάμπι, στην Μπολόνια, στην Παρτιζάν και στην Βαλένθια, που όποτε παίζει στην Ευρωλίγκα είναι συνεπέστατη και στην Μπάγερν Μονάχου γιατί ο Τρινκέρι έχει αποδείξει πολλές φορές ότι ομάδες οκτάδας ξέρει να φτιάχνει ακόμα κι αν κάποιους παίκτες του δεν τους ξέρουμε. Στο μεταίχμιο αυτών των δυο γκρουπ βάζω τον Ολυμπιακό: αν ο Βεζένκοφ κι ο Σλούκας κάνουν μια μεγάλη σεζόν (ειδικά ο Βεζένκοφ, έτσι όπως είναι φτιαγμένος ο Ολυμπιακός πρέπει να βγει MVP της διοργάνωσης...) θα βρεθεί στην οκτάδα εύκολα, αν όχι θα παλέψει με τους πέντε της δεύτερης ταχύτητας – όπως και να χει θα είναι και φέτος πρωταγωνιστής σε μεγάλα ματς. Κι ο Παναθηναϊκός; Για την ώρα είναι στο τρίτο γκρουπ: με αυτό το υλικό μια άλλη ομάδα θα πάλευε για να τερματίσει στη δωδέκατη θέση, αλλά ο ΠΑΟ έχει φανέλα κι έδρα και για αυτό αξίζει πάντα σεβασμό – άλλωστε ακόμα ψάχνει ένα παίκτη κι αν τον βρει μπορεί να δυναμώσει.
Είναι δεδομένο ότι οι ελληνικές ομάδες θα αναζητήσουν λύσεις στον Τσελεμεντέ της άμυνας. Καλά θα κάνουν: αυτό επιβάλεται. Αρκεί να μην ξεχνάνε πως στην Ευρωλίγκα παίζεται μοντέρνο μπάσκετ. Ματς σαν τον τελικό της Ρόδου όπου ο Ολυμπιακός έβαλε 67 πόντους και κέρδισε κάνοντας περίπατο είναι αδύνατο να το δεις.
